اشعار

ای ولی نعمت من، دلبر و دلـدار علی            می زند هر نفسم نام تو را جـار عــلی

هیچ کس جز تو مرا نیست خریدارعلی            کمکــم کن بشــوم میــثـم تمــار عـلــی

آمــدم کــار مرا بــاز تـو راه انــدازی

وقت آن است به این بنده نگاه اندازی

از تو یک عمر فقط لطف و محبت دیدم            یا علی گفتم و یک عالـمه رحمت دیدم

دم به دم بر سر این سفره عنـایت دیدم            از غلامــان تو آن قــدر کــرامت دیدم

معجزه می کند آنکه به تو وابسته شود

به محب تو محال است دری بسته شود

وای از غصه جانـسوز جــدایــی نجف            نــرود از دل من میـل گــدایــی نجــف

منــم آقــا همــه ایــام هــوایــی نـجــف            مــردم از دوری ایــوانِ طلایـی نجـف

کاش من صحن تو را با مژه جارو بکشم

سحری در حرمت از ته دل هـو بکشم

آمدم سوی تو ای شــاه به قصد یــاری            اشک چشمم شده از بی کسی تو جاری

ای که بوده روی دوش تو غم بسیاری            کمـرت تا شده بود از غــم بی عمّاری

چون تومظلوم دراین ارض وسما نیست علی

حق تو این همه غربت به خدا نیست علی

از چه بستند ید بت شکنت را ای وای            دیده ای ســوختن یــاسمنت را ای وای

پیر کردند تو را و حسنـت را ای وای            داغ کوچه بخدا سوخت تنت را ای وای

بین دیوار و دری زندگی ات ریخت بهم

زخم شد بال و پری زندگی ات ریخت بهم

آسمان ها هـمه از داغ تو گــریــان آقا            کــوفه آورد به روی لب تو جــان آقـا

گفت کــافـر به شما بنــده شیــطان آقـا            وای من کُشت تو را دشمن قــرآن آقـا

عرش لرزید به خود تا که شکستند سرت

شد همین ضربه ولی مرهم زخم جگرت

رفتی و زینب و کلثــوم تو دلگیر شدند            حسنــیــن تو علـی زخمی تقدیــر شدند

"آن یتیمان که سر سفـره تو سیـر شدند            لب گــودال رسیـدند، همه شیــر شدند"

کوفه این بــار غــلام طمــع گنــدم شد

زیر نیـزه تن زخــمی حسینت گــم شد

امشب صــدای نــالــۀ، مــولا نـیــامــد            تنهای شهــر خویش در صحــرا نیـامد

امشب تمــام نخــل های کــوفه مُــردند            آب از ســرشک دیــدۀ مولا نخــوردند

امشب به هر ویران سرا با اشک خونین            طفل یتیمی سفــره ای را کرده رنـگین

ای نخل ها معشوق صحـرا را ندیــدید            ای چــاه ها آیا صــدایش را شـنـیـدیـد؟

بیمار درد و غم، طبیبت را چه کردی؟            ای پیر نــابینا، حـبـیبت را چه کردی؟

ای با خبــر از درد خـاموشــان کجائی؟            ای مشعــل بــزم فرامــوشان کـجــائی؟

امشب به چاه کــوفه دادت را نگـفـتـی            حــتــی اذان بــامــدادت را نــگــفــتـی

فزت و رب الکعبه ات در گوش مانده            امشب چــراغ مسجدت خــاموش مانده

افــلاکیــان ذکر علــی با هــم گــرفتـند            مرغــابیان هم تا سحــر ماتــم گــرفتند

طفلی که دیشب تا سحـرگـاهان نخـفـته            ویرانه را با اشک خــونین تـرک گفته

از هر کسی جویای احوال تو می گشت            در کوچه های کوفه دنبال تو می گشت

کامش گرسنه جان پــاکش از بـدن سیر           در دست های خالی اش ظرفی پر از شیر

رنگش چو مهتاب شب از صورت پریده            درظرف شیرش گشته جاری اشک دیده

او پشتِ در پیوستــه با تو راز میـکرد            تو مــرغ روحت از بدن پرواز میکرد

دردا که از فرق تو خون بر خاک دادند           پیشــانیت را تا به ابــرو چــاک دادنــد

اعمــال صبــح قــدر را آغــاز کــردند           از فــرق خــونین تو قــرآن باز کـردند

با آنهمه خــوبی که عمـری از تو دیدند           سرو قدت را از ستم در خــون کشیدند

در سجــده حقت را ادا کــردند افسوس            فــرق منیرت را دو تا کردند افـسـوس

آهت شــرر بر قلب سنگ خـاره میزد            خــون از سر نــورانیت فـوّاره میــزد

ای کشته در محراب از فــرط عـدالت            خــوش بر شما دادند پــاداش رســالت

از تیغِ زهـر آلوده و از ضرب سیــلی            روی تو گلگون، روی زهرا گشت نیلی

روزی که با هم در سقـیـفـه عهد بستند            فرق تو و پهلــوی زهــرا را شکـسـتند

تشییــع تو تـشییــع زهــرا شد شبــانــه            هم دفــن تو هم دفــن او شد مخـفـیــانه

این راز در دامان صحــرا بود مخـفی            هم دفن تو هم دفـن زهــرا بود مخــفی

قبر تو ای تا صبــح روز حشر مظلوم            آخــر برای دوستـانت گــشت معــلــوم

دردا که یــاران عــقــدۀ دل وانکــردند            چون قبـر زهــرای تو را پیــدا نکردند

اینک زجا خیز و به جسم شیعه جان ده           آن تـربـت گــم گشته را بر ما نشان ده

چیزی شبیه رایحه ای می وزید و رفت            شبها به شانه نان و رطب می کشید و رفت

افـسـوس قــدر و منـزلـتـش را نداشتند            تا در جوار کـوثــر خود آرمیـد و رفت

زهرا همان علی و علی نیز فاطمه است            شکـر خدا فــراق به پایان رسید و رفت

مردی که شـاهـد صدمات مـدیـنـه بـود            یک روز مرد ... و درسحری شد شهید و رفت

گرچه کنار بسترش از مردها پر است            اما دریغ مـحسن خـود را نـدیـد و رفت

الهی کوفه را لطف و صفا نیست            نشان از ناله های مرتضی نیست

تــمــام نـخـلـهـا چـشـم انتـظـارنـد            که آبی بهتر از اشک وفــا نیست

یـتـیـمـان چـشـم بر در بـیـقـرارند            خبر از نان خـرمـای خــدا نیست

فـقـیـری گوشـۀ ویــرانــه گـریـان            غم او را کسی مشکل گشا نیست

ولی نـامـرد مـلـعــون ابن ملـجـم             شده خندان و در چشمش حیا نیست

نمک نشناس می خـنـدد به زینب

که زینب شد یتیم ای وای امشب

غـریـبـانـه ترین تـشـیـیـع پـیـکــر            شـده امشب بـپـا از بـهــر حـیــدر

علی را نیمه ی شب غـسـل دادند            رود در نـیـمــه شب پیش پـیـمـبـر

بــه استـقـبـال او زهـــرا بـیــایــد            به هــمــراه گــل نـشـکـفـتــه پرپر

علی درد و غمش را برد با خود            که عمرش بود درد و غم سـراسر

ز هر زخمی برایش سخت تر بود            که بـیـنــد چـهـرۀ نـیــلـی هـمـسـر

همان که این جهان نشناخت او را

میــان درد و غــم انـداخـت او را

علی نشـناخته از این جهـان رفت            دل بـشـکـسـتـه با درد نهـان رفت

به دیــده خــالــی از تصویر نیلی            به حنجر داشت از غم استخوان رفت

علی شد پیر از این غصه یـارب            چرا یارش از این دنیا جوان رفت

همان یــاری که بین کوچه افـتاد             صـدای نـالـه اش تا آسـمــان رفت

علــی راحت شد از داغ مـدیـنـه             به سوی بانوی قــامت کمان رفت

امیـرالمؤمنین رخت سفــر بست

سرش بشکسته بود و چشم تر بست

عــالــم و آدم کند گـریــه برای عــلـی            حیف که در خاک رفت قدّ رسای عـلی

نـخــل بوَد مـنـتـظـر چاه بوَد بی‌قــرار            حیف که خاموش شد صوت دعای علی

گریه کند صبح و شام اشک فشانَد مدام            تا که عــدالت زند بـوســه به پـای علی

زندگی بی‌علی سخت‌تر از مردن است            کاش که ما می‌شدیم کشته به جای علی

دامن محرابِ خون گشته بر او قـتلگاه            مسجـد کـوفـه شده کـرب و بـلای علی

تـیـغ به دشمن دهد، بــذل به قـاتـل کند            گـر ببرد کــودکی شـیــر بــرای عـلـی

مسجدیان یک طرف جمله گشایید صف            تا که یـتـیـمان نهند سر به سـرای علی

پیر فـقـیـری زند بر سر و بر سینه‌اش            طفل یـتـیـمی شـده نــوحـه سرای علی

بذل و عنایت ببین لطف و کرامت ببین            قـسـمت قـاتـل شده سـهـم غــذای عـلی

می‌دمد از سنـگ‌ها نــالــۀ «یا سیدی»            می‌چکد از نخـل‌ها اشک عــزای علی

ثروت هر کس همان مال و منالش بوَد            هستی «میثم» بـوَد مهـر و ولای علی

شمعی که به هرگوشه هزار انجمنش بود            افـسـوس که عـالــم همه بیت‌الحزنش بود

با آن که علی در دل یک خلق، وطن داشت            در جـامـعـه پـیـوستـه غریب وطنش بود

یک زخم به سر داشت، بسی زخم به پیکر            زخــم جـگــرش بیشتر از زخم تنش بود

پـیــراهن یـوسف اثــرش از دم مولاست             افسوس که آغشته به خون، پیرهنش بود

ازعدل، سخن گفت سخن گفت سخن گفت            افـسـوس که دشـنام، جــواب سخنش بود

آن شب که نهادند رویش را به روی خاک           دیـدنـد که خــونــابــه روان از کفنش بود

ای چـاه بـگـو با تو چه می‌گـفت دل شب           شمعی که سحــر سـوخـتــۀ سوختنش بود

با خـنــده سخـن با همه می‌گفت و ندیـدند           کو جای سخـن، پــارۀ دل در دهنـش بود

مظلوم، عـلــی بود عـلی بود که مـقـتـول           شش ماهه و زهرا و حسین و حسنش بود

«میثم!» علـی از دار جهـان رفت دریغا!            کز خــون جبین سرخ، گـل یاسمنش بود

نه همین خون علی دامن محراب گرفت            ز دل زیـنب بی مـادر خـود تـاب گرفت

او نشد کشته که عدل و شرف و تقوی مرد            مرگش از دیدۀ صاحب نظران خواب گرفت

تــازه شـد محـنت بی مــادری اطـفـالش            که فـلک از سرشان سایۀ آن باب گرفت

نوح در نوحه که طوفان مصائب برخاست            خاک را گوی که یک بار دگر آب گرفت

روی قنبرکه چو گیسوی حسن بود سیاه            از غم قتل عـلـی گونه ی مهتـاب گرفت

حسنش شال عزا کرد به گردن چو حسین            آه کاین منظره جان از تن اصحاب گرفت

خوشدل از خون علی لاله وگل رنگین است            نه همین خون علی دامن محراب گرفت

دیشب سحر را باب محنت باز گــردید            سوز و گداز مـرغ شب آغــاز گــردید

دیـشـب درون سـفـرۀ شب زنـده داران            غم بود وماتم بود و رنج ودرد وحرمان

دیشب به منبر راز دل محراب میگفت            از صبح خــونـین گـل مهتاب می گفت

دیشب در و دیــوار کــوفـه داد می زد            فــریاد از بـی رحــمـی بـیــداد می زد

دیشب علی در عرش اعلی سیر می کرد            آهنـگ رفتــن از دیــار غیــر می کرد

دیشب فضا را غرق سوز و ساز می کرد            گه دیده را می بست و گاهی باز می کرد

دیشب قــرارش هم عنـان درد می شـد            رخسارۀ با خــون خزابش زرد می شد

دیشب حسن بر هم کف افسوس می زد            بر صورت خــونین بابا بـوسه می زد

دیشب حسینش همچو باران اشک میریخت            کز اشک او از چشم گردون رشگ می ریخت

دیشب به فکــر میــزبــانی بود کلثــوم            یــادآور آن مـیــهــمانــی بود کــلــثــوم

دیشب به پشت پرده زینب زار می زد            از فرط غم سر بر در و دیوار می زد

دیشب فضـا بوی گــل مهتــاب می داد            گویی که ســقـایی به ساقی آب می داد

دیشب اجل آهنگ ساز و برگ می زد            پرونده ای را مُهر سرخ مرگ می زد

دیشب علــی عــزم دیار یــار می کرد            عــزم جــدایی از در و دیـوار می کرد

دیشب عـلی با فــرق تا ابــرو شکـسته            می رفت نــزد همسر پــهــلــو شکسته

ای مرغ سحر! صبح شد و یـار نـیامد            ای شب! چه شد؟ آن شمع شب تار نیامد

ای نخل! غریبی که به دامان سحرگـاه            آبـت دهـد از دیــدۀ خــونــبــار نــیـامد

ای چاه! امامی که ز سوز جگر خویش            مـی‌گـفـت به تــو راز دل زار نـیــامد

خورشید ولایت که در اطراف فـقیران            پــوشیــد دل شب گــل رخـسـار نیـامد

فریاد برآرید ز دل، منـبر و مـحـراب!            کـای مـسـجـدیـان حـیــدر کرار نیـامد

هر شب زغم فاطمه میسوخت ومیگفت            آمد ســحــر و قـاتــل خـونخـوار نیامد

با اشک نوشته است به رخسار یتـیمی            مــادر! پــدرم از پــی دیـــدار نـیــامـد

مـظـلـوم‌ترین رهبـر تاریخ عــلــی بود            بی یـارتــر از او به جـهــان یار نیامد

دیـدنـد همه فــاطـمه‌اش نقش زمین شد            بر یــاری او یک تن از انـصـار نیامد

میثم به خدا جامعه خواب است، وگرنه            مــانــنـد عــلـی رهبـرِ بــیـدار نــیـامـد

مَردمِ كوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند           مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند

وصله‌های لباس و پاپوش‌اش، و یتیمان مست آغوش‌اش           راز آن كیسه‌های بر دوش‌اش،در شب تار را نفهمیدند

مردمِ دل‌بریده از بعثت، كه فقط فكر آب و نان بودند           مثل اشراف عهد دقیانوس، قصه غار را نفهمیدند

با تبر باغ را درو كردند، حالی از باغبان نپرسیدند           خم به ابروی‌شان نیاوردند، در و دیوار را نفهمیدند

نیمه‌شب بود و سایه‌ها آرام، كوچه را خیس اشك می‌كردند           گفت مولا كه زود برگردیم، تا غم یار را نفهمیدند

لات‌هایی كه عبدود بودند، ابتدا با هبل بلی گفتند           بعد ازآن هم كه یاعلی گفتند، «أین عمّار» را نفهمیدند

آخر قصه‌اش بهاری بود، سوره انفطار جاری بود           عالمان قرائت و تفسیر، شوق دیدار را نفهمیدند

كودكانی كه باخبر بودند، ازهمه روزه‌دارتر بودند           بس كه لب‌تشنه سحر بودند، وقت افطاررا نفهمیدند

آنشب که زینب کوفه را صحرای تَف دید           یعنی تــمــام کــربــلا را در نـجـف دید

بیست و یکم شب بود یا ظهـر دهـم بود           این سو و آن سو مادرش را هر طرف دید

از ابن ملـجـم تا قـطام و اشعـث و عَمر           آنقدرشمر و زجر و خولی صف به صف دید

بابای خود را رو خضاب از خون سر دید           عـبـاس را در تـیررس تیـر و هدف دید

میرفت علی ممصوص فی ذات خداوند           گاهی که اکبر را به میدان در شعف دید

دشمن عـروسی داشت پای رأس قـاسـم           هرگوشه ای بزم شراب و رقص دف دید

صفـیـن قــرآنها به روی نیـزه می رفت           در شام، پای نیزه و سر سوت و کف دید

او دیــن ابــراهــیــم جــدِّ جــدِّ خــود را           بــازیـچــۀ فــرزنــدهای نــاخـلـف دیــد

امـروز بر دوش پــدر، فـردای خود را           نــاقـه ســوار یــکـۀ بُـرج شــرف دیــد

در پـیـش الـرحـمـن، کـنــار لـؤلـؤ سبز           مرجان سرخش را نشسته در صدف دید

من مـنـتـظـر نـشـسـتـه ام امـا نـیـامـدی            تـنـهــاتـریـن مـسـافـر دنـیــا! نـیــامـدی

انبان به دوش هر شبۀ کوچه های شهـر            دیـگـر چـرا بـه دیــدن مـاهـا نـیـامـدی

اصـلا قـرار بود که بـابـای مـن شــوی            این چـنـدمـین شب است که بابا نیامدی

من روی دوش تو چقدر تاب خورده ام            رفـتـم ز شـانـه های تو بـالا…! نیامدی

بی دست های گرم تو بدخواب می شوم            کـابـوس دیـده ام هـمـه شـبـهـا نـیـامـدی

دیدم شکـسـته است ستـون های آسـمـان            مسجد، نـماز صبح، خـدایـا! … نیامدی

رفتی به سجده، بارقۀ تیغ و… بعد ازآن            محـراب غـرق خـون شد و بالا نیامدی

کـابـوس بود … من به خدا باورم نشد!            حـتـمـا دلیـل داشت که ایـنـجـا نیـامـدی

شب تا به صبح، خیره به در…منتظر شدم            چـشـمـم به در سـفـیـد شد اما نـیـامـدی

خاکم به سر، خدا نکند، خواب من مگر            تعـبـیـر می شـود که تـو بـابـا نـیـامـدی

از اشـک های گـوشـۀ چـشـمان مـادرم            پـی بـرده ام بـه حـادثـه ای تـا نـیـامـدی

آری درست بود… گـمـانم درست بود            ای وای از این مـصـیـبـت عـظمی …

خانه با رفتنت اینبار به هم ریخته است            شهر بی حیدر کرار به هم ریخته است
پـدرم نبـض زمـان بـودی و با رفتن تو            سحر و روزه و افطار به هم ریخته است

هرکسی دید پدر، حال مرا گفت به خویش:            دختر فـاطـمه بسیار به هم ریخته است
بـستـر خـالـی تو گـوشۀ این خـانه پـدر            علتی شد که پرستار به هم ریخته است
بـودنـت مـایـۀ آرامـش و آسـایـش بــود            حال با رفتن تو کار به هم ریخته است
حسن غـمـزده را بیشتر از زخـم سرت            قصه سینه و مسمـار به هم ریخته است
حرفی از کوچه نباید بشود پیش حسیـن            چونکه با گفتنش هر بار به هم ریخته است
صحبت از کوفه و بازار و اسیری کردی            ازهمان لحظه علمدار به هم ریخته است
گـفـتـه ای کـوفـه میارند مرا طوری که            همـۀ کوچـه و بازار به هم ریخته است